Op 6 maart 2011 is weer een nieuwe reeks ontmoetingen gestart voor het Pappa's en mamma's project van de Vrolijkheid
Vijf Nederlandse gezinnen ontmoeten vijf gezinnen die naar Nederland gevlucht zijn. Hoe overleef je als ouder in een samenleving die niet op je zit te wachten? Hoe geef je je kinderen een genuanceerd wereldbeeld mee? Hoe maak je je dromen waar als je moet wachten op de juiste papieren?
De organisatie van het project is flink uitgebreid. Alle pappa's en mamma's die in 2010 hebben meegedaan staan op 6 maart klaar om de nieuwe deelnemers gastvrij te onthalen. In totaal waren we met dertig kinderen en vijfendertig volwassen. Een behoorlijk gemixt gezelschap met achtendertig Nederlanders, drie Ethiopiers, twee Somaliers, zeven Afghanen, vier Oeigoeren, acht Irakezen en vier Armeniers. Vlak voor drieen komen uit alle deuren op het azc mensen opgedoft met grote schalen en pannen een beetje gespannen, maar vooral verheugd. Met de hele groep lopen we naar het buurthuis om de hoek.
De middag is intens. Dertig kinderen in de leeftijd van 9 maanden tot vijftien jaar krijgen een trommelworkshop van Jeroen Booij.
Een kleine impressie van de ontmoetingen die hebben plaats gevonden:
Lydia vraagt aan de Afghaanse moeder waar zij aan is gekoppeld wat zij het liefst tijdens de volgende ontmoeting zou willen doen: 'Ik wil kijken hoe jij het doet. Ik wil jou leven zien. Dat is genoeg.'
Sara (mamma uit Irak, deelnemer van 2010) was dolblij dat ze iedereen weer kon zien. Eindelijk. Sara staat er compleet anders bij dan vorig jaar. Een zelfstandige, mooi aangeklede vrouw die de toekomst positief tegemoet ziet en weer mensen durft te vertrouwen. Deze middag is goed voor haar netwerk. Zo ontmoette ze Chantala uit Alkmaar die misschien iets op werkgebied kan betekenen.
Fela (7 jaar, Amsterdam) vraagt haar moeder bijna dagelijks: 'wanneer komt ons gezin nou?'
Annechien mailde Noor en Omar om ze te bedanken voor al het werk achter de bar en in de keuken. Noor mailde onmiddellijk terug: je hoeft mij niet te bedanken, we vinden het zo mooi om hierbij te horen.
Op 6 maart zijn tien nieuwe gezinnen aan elkaar voorgesteld, maar hebben ook tien gezinnen van vorig jaar laten zien dat er een netwerk is ontstaan, een kleine familie. Een sneeuwbaleffect. Het geeft een sterk gevoel. Het is een begin van iets heel moois. Van bijzondere verhalen, sterke verbintenissen en werelden die bij elkaar komen.
