Lidia: Shamim voelt zich vrijer

Gisteren was een enorm succes, in ieder geval voor ons en ons gezin. Moeder shamim vertelde dat zij, sinds ze voor het eerst bij ons was, zich vrijer is gaan voelen. Zij doet haar haardoekje af en zij heeft nu vriendinnen waar zij mee praat, zingt en danst. Ik kan je vertellen dat dat heeeeeel mooi klinkt. Ik liet de familie en hun vrienden horen hoe Annechien en ik zingen bij het optreden van de Dijk en dat was natuurlijk erg lachen, want dat was errug vals. Shamim vertelde ook dat zij vaker gevoelens van geluk ervaart, wanneer zij haar man ziet lachen en wanneer hij hard oefent aan zijn Nederlandse taal. Ook ervaart zij bijvoorbeeld geluk als zij Steffi en Narges samen ziet spelen en kletsen. Zo vertelde zij ook dat ze nu kan genieten en dat ze durft te zingen en dansen met haar vriendin. Ik zei dat ik dat niet eens durf, omdat ik dan verlegen ben. Dan vinden zij mij maar raar, zij geloofden mij niet.
Het was weer erg gezellig en ook laat geworden, we gingen super voldaan naar huis.

Pappa's en mamma's op excursie door het Jisperveld

Dan kan het denken even stoppen

Hai,

We hebben gisteren een reuze middag gehad, en er waren vele blije kinderen lekker bezig. Een groot compliment voor het Riciotti-orkest en de knutsel-oma Lieske. De kids zijn heel blij met hun geverfde glaswerk, staat thuis te pronken op tafel. We hebben na het concert bij ons gezin op het azc heerlijk gegeten, gelachen, gepraat en gespeeld. Mohamed speelt erg goed schaak en heeft zelfs gewonnen van Simon. De papa heeft ook gelachen en heeft Mohamed geholpen met schaken. Als zij een spel spelen, dan denken zij even niet aan nare dingen, dan kan het denken even stoppen, vertelde shamim.

tot ziens weer
groetjes Lidia

Hallo, wij zijn de familie Schijf...

...en a.s zondag komen Shamim en haar vier kinderen bij ons op bezoek. Gewoon lekker rondom ons huis. Praten, spelen en eten.
Shamim wil alles weten hoe wij leven, dit is natuurlijk wat wij haar kunnen laten zien. We hebben regelmatig contact met elkaar via sms, en zo kregen wij het gelukkige bericht dat hun vader/echtgenoot is gesignaleerd in Nederland en dat zij zelfs hun vader/echtgenoot hebben gezien en gesproken. Ook worden er grapjes gemaakt. Narges, de tienjarige dochter is een boefje, want zij had mij een sms gestuurd en dat ging zo: hi, ik ben Narges, vandag ik was bodsing gehad. O jee, dacht ik en sms haar snel terug met de vraag: tegen een auto? heb je pijn? en zij sms-te mij toen terug met: 1april, ha ha

het gaat leuk zo, tot gauw weer

liefs lidia

Khadra belde!

En Khadra (de Somalische vrouw) belde mij net zelf, Zij vertelde dat haar dochter heel happy was met de 4 dochters van Chantala. Ze vroeg hoe gaat het nu verder, wanneer zie ik ze weer?

Monique en Roland ontmoeten Gohar en Albert

Monique gesproken ook zij had een mooi verhaal. Zij hadden het gezin uit Armenie gehad. Het was zaterdag heerlijk weer, dus ze hadden gevaren en van de zon genoten. Flint had een klik met het David, ze hebben ongelooflijk lekker gespeeld.
De dochter van Monique zat bij Albert op schoot met een landkaart. En vroeg hem van alles: waar woonden jullie dan? En waar ben je geboren en Albert maar vertellen, het was prachtig vertelde Monique. Er zijn daar ook al plannen gemaakt voor later, Monique gaat taarten bakken met Gohar en Albert en Roland gaan misschien de Dam tot Dam hardlopen. Wat gaaf allemaal.

Lidia

Had gister Lidia aan de lijn. Zij had zaterdag haar gezin op bezoek gehad. Het was mooi en goed. Alles rustig aan en Lidia merkte dat ze vooral niet te veel moest doen en aanbieden. Ze hebben heerlijk gegeten en de kinderen hebben met zijn allen super gespeeld. Lida merkte dat de moeder erg moe was en heeft haar lekker in een stoeltje in de zon gezet, meer was niet nodig, Het was goed zo. Het gezin voelt zich gesteund door het gezin van Lidia. Over 2 weken krijgen zij te horen of zij een status krijgen.

Pappa's en mamma's eten Oeigoerse rijst en Ethiopische pannekoeken

Op 6 maart 2011 is weer een nieuwe reeks ontmoetingen gestart voor het Pappa's en mamma's project van de Vrolijkheid
Vijf Nederlandse gezinnen ontmoeten vijf gezinnen die naar Nederland gevlucht zijn. Hoe overleef je als ouder in een samenleving die niet op je zit te wachten? Hoe geef je je kinderen een genuanceerd wereldbeeld mee? Hoe maak je je dromen waar als je moet wachten op de juiste papieren?

De organisatie van het project is flink uitgebreid. Alle pappa's en mamma's die in 2010 hebben meegedaan staan op 6 maart klaar om de nieuwe deelnemers gastvrij te onthalen. In totaal waren we met dertig kinderen en vijfendertig volwassen. Een behoorlijk gemixt gezelschap met achtendertig Nederlanders, drie Ethiopiers, twee Somaliers, zeven Afghanen, vier Oeigoeren, acht Irakezen en vier Armeniers. Vlak voor drieen komen uit alle deuren op het azc mensen opgedoft met grote schalen en pannen een beetje gespannen, maar vooral verheugd. Met de hele groep lopen we naar het buurthuis om de hoek.
De middag is intens. Dertig kinderen in de leeftijd van 9 maanden tot vijftien jaar krijgen een trommelworkshop van Jeroen Booij.

Een kleine impressie van de ontmoetingen die hebben plaats gevonden:

Lydia vraagt aan de Afghaanse moeder waar zij aan is gekoppeld wat zij het liefst tijdens de volgende ontmoeting zou willen doen: 'Ik wil kijken hoe jij het doet. Ik wil jou leven zien. Dat is genoeg.'

Sara (mamma uit Irak, deelnemer van 2010) was dolblij dat ze iedereen weer kon zien. Eindelijk. Sara staat er compleet anders bij dan vorig jaar. Een zelfstandige, mooi aangeklede vrouw die de toekomst positief tegemoet ziet en weer mensen durft te vertrouwen. Deze middag is goed voor haar netwerk. Zo ontmoette ze Chantala uit Alkmaar die misschien iets op werkgebied kan betekenen.

Fela (7 jaar, Amsterdam) vraagt haar moeder bijna dagelijks: 'wanneer komt ons gezin nou?'

Annechien mailde Noor en Omar om ze te bedanken voor al het werk achter de bar en in de keuken. Noor mailde onmiddellijk terug: je hoeft mij niet te bedanken, we vinden het zo mooi om hierbij te horen.

Op 6 maart zijn tien nieuwe gezinnen aan elkaar voorgesteld, maar hebben ook tien gezinnen van vorig jaar laten zien dat er een netwerk is ontstaan, een kleine familie. Een sneeuwbaleffect. Het geeft een sterk gevoel. Het is een begin van iets heel moois. Van bijzondere verhalen, sterke verbintenissen en werelden die bij elkaar komen.